Blog

foto: Ansje Visser. www.ansvisser.nl

Nanny ( 73 jaar ) en haar zus kochten in 1990 een appartement in Zuid-Frankrijk met de bedoeling daar, samen met Nannys echtgenoot Ad, hun vakanties door te brengen. 

Het leven daar beviel Nanny en Ad zo goed dat ze na Ads pensioen besloten permanent in Franrijk te gaan wonen. 

Een stuk grond werd gekocht, Nanny maakte een ontwerp voor hun huis en Ad koos uit een aantal aannemers ‘de beste’. 

Tijdens de bouw van het huis in 1997 bleek dat Ad blaaskanker had. Een spannende tijd breekt aan met een half afgebouwd huis, een verkocht appartement en een ziekte die moeilijker te behandelen bleek dan aanvankelijk gedacht.

De jaren erna kenmerken zich door enerzijds genieten van het leven in Frankrijk en anderzijds van het bestrijden van diverse ziektes bij Ad. Uiteindelijk overlijdt Ad in 2019 op 84 jarige leeftijd. Nanny blijft na het overlijden van Ad in Frankrijk wonen.

Zielemaatjes

Ad en ik hebben elkaar in 1983 leren kennen. Ik was 35 jaar en Ad 49. Voor mij was het mijn eerste huwelijk. Ad was eerder getrouwd geweest en had vijf kinderen uit zijn eerste huwelijk. In 1986 zijn wij getrouwd. Wij hadden, ondanks onze rugzakjes uit het verleden, een goed huwelijk, we waren echte zielemaatjes.

Ik heb het grootste deel van mijn werkzame leven bij de Heidemaatschappij in Arnhem gewerkt. Ik ben begonnen bij ILACO, een van de dochtermaatschappijen, als secretaresse van de directeur Afrika. ILACO (tegenwoordig EUROCONSULT) is een ingenieursbureau werkend voor en in de Derde Wereld. Ik kijk terug op een fijne tijd daar waar ik met veel plezier mijn werkzaamheden verrichtte.

Mijn Heidemij-carrière eindigde in 1990 als PR stafmedewerker bij de KNHM,  de enige aandeelhouder van de Heidemij. Ik had daar een interessante, afwisselende baan waar ik mooie projecten heb mogen begeleiden.

Door een reorganisatie en een nieuwe directeur veranderde mijn werkzaamheden. Helaas verdween daarmee ook het plezier in mijn werk en uiteindelijk viel voor mij het doek.

Een nieuwe fase in mijn leven brak aan. Ik begon een B & B in Wijchen, onze toenmalige woonplaats. In Frankrijk spreken we dan over een Chambres d’Hotes. Dit was altijd al een droom van me evenals een hond. En zo gebeurde! We openden een B & B en ook een hond kwam. 

Mijn eerste gasten zal ik niet snel vergeten, dat waren vier Duitse militairen die meeliepen in de Nijmeegse Vierdaagse. Vijf jaar lang hebben we heel wisselende en interessante mensen mogen ontvangen.

In 1995 ging Ad met de VUT. Hij werkte als dierenarts/microbioloog bij de Keuringsdienst van Waren en wilde na zijn pensionering een periode in Frankrijk doorbrengen. Hij zei tegen mij ‘ Ga je mee, drie maanden naar Frankrijk? We gaan daar van onze vrijheid genieten’. Nou mijn koffer was toen heel snel gepakt.

We kwamen er al snel achter dat het leven in Frankrijk veel voordelen bood en ons uitermate goed beviel: zonnig, gezellige buren, veel terrasjes en lekker eten. Na die drie maanden keken we elkaar aan en stelden ons zelf de vraag: “wat doen we ? Blijven was onze conclusie. We hebben daarop een groot stuk grond gekocht en heb ik een ontwerp voor ons huis gemaakt. Ik had wel een voorwaarde voor het nieuwe huis namelijk dat ik er gasten kon ontvangen.

De daarop volgende periode waren we druk met alle voorbereidingen voor de bouw en in april 1997 ging de eerste spade de grond in. Tijdens de bouw woonden wij in onze caravan op het bouwterrein. Alles verliep volgens plan totdat in november dat jaar bij Ad blaaskanker wordt ontdekt en ook nog eens in een vergevorderd stadium. Een enorm schok voor ons.  Ad kreeg gedurende een paar maanden in Nice een BCG-behandeling. Van te voren kon men niet zeggen of deze behandeling succesvol zou zijn, gelukkig sloeg het bij hem goed aan en verloopt het herstel voorspoedig. Onderwijl vorderde de bouw van ons huis gestaag en konden we onze verhuizing gaan voorbereiden.

Na onze verhuizing breekt een relatief rustigere tijd aan. Langzamerhand kwam ons huis op orde en genoten we volop van ons leven in Frankrijk.  Helaas bleek onze rust van korte duur: in 2000 werd er prostaatkanker bij Ad vastgesteld. Wederom kwamen we in een traject terecht van ziekenhuisopnames en behandelingen die gelukkig wederom goed aansloegen.  

Ook dit hebben we weer goed overleefd.  Ik zeg bewust wij, want patiënt-zijn ben je nooit alleen. Ook ik als partner lijdt mee in het hele proces van hoop, vrees en verdriet!”

De goede medische zorg in Frankrijk, ons netwerk van dorpsgenoten en vrienden en Ads sterke moraal waren de beste medicijnen en zorgde ervoor dat er bevorderde zijn herstel. Het leven ging weer door!

Helaas kreeg Ad twee nierbekkenontstekingen en kreeg hij In 2006 te horen dat zijn nieren nog maar voor 20% functioneerden. Dat betekende dus nierdialyse. Voor ons was dat een ware mokerslag! Driemaal per week naar het ziekenhuis. En de overige dagen te moe en lusteloos, een zogenaamde dialysekater.

Er brak een periode aan waarin zoveel gebeurde, dat het bijna niet samen te vatten is.

Maar ondanks alle medische tegenslagen hielden we van het leven in Frankrijk, waren goed geïntegreerd en we dachten er niet aan om terug te gaan naar Nederland”.

Hoogtepunten en een groot dieptepunt

Er waren gelukkig ook hoogtepunten anders zou het leven wel erg zwaar zijn geweest. Zo heb ik in 2008 mijn zestigste verjaardag uitbundig gevierd. Onze Burgemeester was aanwezig, vrienden uit Nederland kwamen over en het koor waarin Ad en ik zongen gaf acte de presence. Als verjaardagscadeau vroeg ik een financiële bijdrage voor de Nierstichting voor hun onderzoek naar een draagbare kunstnier!

De plaatselijke krant heeft hier verslag van gedaan en dit is in Nederland bij Jeroen van Setten terecht gekomen. Hij beheert een website (www.niernieuws.nl) waarop alles over (falende) nieren te lezen is.

Jeroen benaderde ons voor een interview en vroeg of wij columns wilden schrijven voor Niernieuws over leven met een nieraandoening in Frankrijk. En dat hebben wij ruim vijf jaar gedaan. De ene keer schreef Ad over zijn belevenissen als nierpatiënt en daarna was het mijn beurt om over het mantelzorgen te schrijven. Deze columns zijn later gebundeld in een boek: “Enchante; leven met dialyse in de Provence”. 

Het waren voor ons fijne en zinvolle jaren. De blogs en het boek hadden een positief effect op dialyse-patienten. Hierdoor zagen zij nieuwe kansen voor een vakantie in het buitenland; een aantal van hen hebben bij ons gelogeerd in onze Chambres d’Hotes. Wij konden ze begeleiden naar de dialyse en regelde de juiste zorg voor hen.

Ook wij reisden regelmatig door Frankrijk en hadden mooie plekjes en hotelletjes gevonden waar het goed toeven was en de dialyse-zorg voor Ad niet te ver uit de buurt lag.  Zo maakte we ondanks alle zorgen. ook mooie herinneringen voor de toekomst!

Een ander hoogtepunt in ons leven was in mei 2011. Wij waren toen 25 jaar getrouwd. Wij wilden dat in Nederland in kleine kring vieren en hadden een landhuis in Vollenhoven gehuurd. Met enkele goede vrienden hebben wij daar opnieuw de trouwbelofte aan elkaar uit gesproken. Een gedenkwaardig moment want de belofte ‘in voor- en tegenspoed’ was volop op ons van toepassing. En we wisten ook dat dit ons laatste bezoek samen aan Nederland zou zijn.

Ad is in 2019 overleden. Een groot verlies. Om dit te verwerken heb ik hulp gezocht. Ik heb een coach, volg therapie en ben veel over rouw gaan lezen. Ik kan zeggen dat dat mij een stuk verder heeft geholpen, het heeft mij inzicht gegeven wat rouw is en hoe rouw verloopt. Deze kennis gaf mij troost”.

Mantelzorg

Mijn leven kenmerkt zich door zorgen voor anderen. Ik heb een zus met de ziekte van von Recklinghausen. Van kleins af aan hielp ik mee in de zorg voor haar. Mijn vader was 39 jaar toen hij getroffen werd door een zwaar hartinfarct en mijn moeder overleed op 55-jarige leeftijd aan eierstokkanker. Ik was toen 27 jaar.

Het ’zorgen’ was voor mij dus niet nieuw toen dat later voor Ad aan de orde kwam. Ik kon goed mijn eigen behoeftes opzij zetten en dat deed ik met alle liefde.

Nadat Ad in 2019 overleden was, had ik het gevoel dat nu de tijd van ‘zorgeloos genieten’ zou aanbreken, maar helaas liep het anders. 

In 2014 had ik al de diagnose fibromyalgie gekregen. Maar na Ads overlijden werden de pijnklachten en de vermoeidheid steeds heviger en mijn bewegingsvrijheid steeds beperkter. De coronabeperkingen kwamen daar nog bij. Hoe moest ik nu verder? Teruggaan naar Nederland was geen optie!

Het Franse leven, het klimaat en goede vrienden om mij heen, hebben mij doen besluiten hier te blijven. 

Door de fibromyalgie voel ik me vaak gevangen in mijn eigen lijf. Hierdoor en door de Coronapandemie werd ik aan huis gekluisterd.

Ik moest dus op zoek naar een andere levensinvulling. En die heb ik online gevonden. Sinds vorig jaar zomer zing ik iedere zaterdagmorgen via een livestream mee in een koor.

Ik ben lid geworden van de Fibromyalgie Patiëntenvereniging en volgt daar online lichte danstherapie om soepel te blijven. Het ontmoeten van lotgenoten, geeft mij voldoening.

Ik geniet, samen met mijn hond, van mijn huis in een prachtige omgeving. Ik krijg twee keer per week fysiotherapie aan huis, samen met een yogaleraar doe ik aangepaste oefeningen en ik mediteer dagelijks op mijn heerlijke terras.

Ad is nu drie jaar geleden overleden en onlangs werd mij duidelijk dat ik nog volop aan het rouwen ben. Niet alleen over het verlies van Ad maar ook over het verlies van mijn eigen gezondheid. Ik heb nu zelf mantelzorg nodig. Dat doet wel wat met mij. Maar gelukkig weet ik me hier omringd door lieve mensen die mij waar nodig helpen.

Ik kan met recht zeggen dat ziekten en zorgen een rode draad in mijn leven is waarbij het vaak balanceren was tussen hoop, vrees en verdriet.

Ik kan oprecht spreken van een leven dat echt geleefd is en dat tot op de dag van vandaag volop de moeite waard is.”

Met dank aan Nanny Nooitgedagt- Marquenie voor haar openheid en levensverhaal.

MENSEN MET LEF

Dit levensverhaal is een onderdeel van een serie verhalen waar ik mensen interview over hun proces, hun weg die zij gaan en zijn gegaan na het ontstaan van chronische aandoeningen.  Welke krachten zijn zij in zichzelf tegengekomen? Waar liepen zij tegen aan? Een serie portretten van mensen met LEF! Lef om het leven een positieve wending te geven ondanks of misschien wel dankzij de beperking die op hun pad gekomen is.

Het is mijn missie om aandacht te vragen voor onzichtbaar verdriet, voor levend verlies.