Blog

De kunst van het ongelukkig zijn.. Titel van een boek van psychiater Dirk De Wachter. In dit boek schrijft Dirk de Wachter over het eerherstel van verdriet. Hij schrijft: "verdriet is geen ziekte. Verdriet is volstrekt normaal maar er niet over praten met elkaar, dat maakt ziek, dan gaat de wond etteren. We begraven ons in onszelf".

Voor mij zijn deze woorden zo waar. We leven in een tijd dat veel gaat over uiterlijk vertoon, over groot, groter, groots, over sensaties, over meesleepend. Dirk de Wachter schrijft ook over hoe belangrijk het is dat we weer in contact komen met de essentie van het bestaan. Over het waarlijk contact hebben met elkaar. In oprechte ontmoetingen hebben met mensen. Er zijn voor elkaar in mooie en minder mooie momenten van het leven. We leven in een tijd dat alles wat we doen gepost wordt op facebook of fakebook zoals ik het vaak noem.  Facebook staat vol met foto's van geweldige feesten, borrels, meetings en we lachen en genieten.  Zijn we er voor elkaar in tijden dat het minder is? Zijn we er voor elkaar als we verdriet hebben, als we boos zijn op wat ons overkomt. Ik kan mij nog goed herinneren na mijn ongeluk en ik veel pijn had,  een vriendin zei: ik hoor het wel wanneer het beter met je gaat, dan gaan we weer wat leuks doen. Deze vriendin heeft nooit meer wat gehoord. Ben jij er voor je vriend of vriendin als zijn of haar partner is overleden, of als degene zijn baan verloren heeft, of als diegene net te horen heeft gekregen dat hij of zij lijdt aan een chronische aandoening die het leven verandert? In het begin is er veel aandacht en kan je je verhaal doen. Na 3 maanden begint het al wat irritatie op te roepen. Ben je nou nog verdrietig of boos? Na 10 maanden wordt er niet meer naar gevraagd. En dan zit jij daar met je gevoel van verdriet of boosheid. Je omgeving reageert: heb je het nou nog niet verwerkt? Ben je er nog zo mee bezig? Kom op, vergeet het, laat het los! Accepteer het.  Het lijkt erop dat men niet kan omgaan met het verdriet van anderen. Doet dit verdriet een appel op jouw eigen verdriet? is het de angst van dit kan mij ook overkomen? Verdriet zien bij anderen geeft een ongemakkelijk gevoel.  Men voelt zich onhandig en onthand. Vaak is men geneigd in oplossingen te schieten. Manu Keirse zegt hierover: " Luisteren, daarmee zeg je zoveel".  Luister naar het verhaal van de ander,  ook nog naar een jaar. Voor de ander kan het het verschil zijn.  Verdriet hoort bij het leven onlosmakkelijk. Zonder verdriet kan je geen geluk ervaren.  Laten we wat vaker naar elkaar luisteren. Elkaar zien in wie we werkelijk zijn en wat er werkelijk aanwezig is. laten we  echt luisteren zonder oordeel of mening. 

blijf in beweging!

Al weer een jaar verder. Een jaar waar ik mij voorgenomen had veel te schrijven over het omgaan met een onzichtbare beperking..  Naast het bericht van 2018 heb ik niet meer geschreven. Wat hield mij tegen?  Een nieuwe baan, een verhuizing, het leven?    2019 was een goed jaar met veranderingen die veel positiviteit brachten.  Met als prachtige afsluiting het nieuws dat ik oma ga worden van een kleindochter. Hoe mooi is dat? 

2020 een nieuw jaar met nieuwe mogelijkheden. Een van de voornemens is om te schrijven over mijn leven met levend verlies. Want het kan vandaag wel 1 januari zijn en het jaar starten met nieuwe voornemens, onzichtbare beperkingen blijven. Wat zou het mooi zijn als er een toverstokje bestond waarmee je pijn, moeheid, gebrek aan energie kan wegtoveren!  Helaas is de realiteit anders.  Afgelopen jaar bleef mijn gezondheid stabiel.  Vele redelijk goede dagen en af en toe dat ik zo moe was dat ik wel kon huilen.   Ik werk nog steeds bijna fulltime, sport 2 x per week en onderneem geregeld leuke dingen. Wat heb je dan te klagen? Niet veel of toch wel...  Elke dag pijn, stijfheid, minder energie hebben doet iets met je. Ondanks dat maak ik elke dag weer de keus om uit te gaan van wat er wel is, om open te staan voor positieve dingen. Om kracht te halen uit mooie ontmoetingen. In mijn werk als mantelzorgconsulent heb ik het voorrecht om mensen te ontmoeten in een kwetsbare fase in hun leven. Zorgen voor iemand en niet weten waar het ooit begon en waar het gaat eindigen.  Mensen die uit liefde voor iemand zorgen,  Mensen die verdriet kennen en wanhoop. Want wat betekent het als je partner, je vader of moeder je niet meer herkent? Stel het je eens voor: Samen hebben jullie het leven gedeeld in voor en tegenspoed en ineens verandert alles. Je partner wordt langzamerhand geen gelijkwaardige partner meer, vragen die je gewend was om met elkaar te bespreken, kan niet meer, intimiteit valt wellicht weg. Lanzamerhand verandert je rol van partner naar mantelzorger, verzorgende. Stel je eens voor dat dat gebeurt in jouw leven, met jouw partner, vader of moeder.  Hoe zou dat voor jou zijn?  Ook dat is levend verlies. Verlies van je partner die niet meer je partner is maar nog wel leeft. Hoe zou jij hier mee omgaan? elke dag weer een klein beetje afscheid nemen. Een steeds doorgaand proces...  Ook in 2020.