Blog

foto: Ansje Visser. www.ansvisser.nl

Wim (62 jaar) is getrouwd met Gré. Gré (eveneens 62 jaar) is bekend met angsten, chronische pijnen en fibromyalgie. “We hebben moeilijke periodes in ons leven meegemaakt door de ziektes van Gré. Ik ben echter een rasechte optimist, bij mij is het glas altijd halfvol. Deze houding heeft ervoor gezorgd dat ik in de moeilijke periodes op zoek ging naar de lichtpunten en er vertrouwen in had dat Gré erdoorheen zou komen. Ik heb geleerd om te roeien met de riemen die ik heb”.

Goede tijden, slechte tijden

Wim was begin twintig toen hij Gré ontmoette. Hij stond midden in het leven, hield van uitgaan en had veel vrienden en vriendinnen. “Gré was heel onzeker en klampte zich aan mij vast. Zij wilde al snel trouwen. Ik was daar nog helemaal niet aan toe, ik wilde nog uit en leuke dingen doen. Het was een hele klus om met de onzekerheid van Gré om te gaan. Ik trok het niet meer en heb de relatie beëindigd. Ik ben vervolgens veel uitgegaan en heb plezier gemaakt. Na een paar jaar kregen veel van mijn vrienden een relatie. Ook bij mij begon het weer te kriebelen”.

Wim zag Gré regelmatig langs zijn werk lopen. “Ik vond het sneu dat ze altijd alleen liep. Ik heb haar weer benaderd en een afspraakje gemaakt. We hebben veel gepraat en uiteindelijk kregen we weer verkering”. Vanaf dat moment zijn Wim en Gré onafscheidelijk en gingen zij al snel samenwonen. “Ik moest in militaire dienst en in die tijd ging mijn moeder samenwonen met haar vriend; wij mochten toen in zijn huis wonen.  Ik merkte wel dat wij anders opgevoed waren;  Gré heel beschermd en ik heel vrij. Vanaf dat we gingen samenwonen, begon Gré meer te leven. Ze ging steeds meer voor zichzelf doen. Haar onzekerheid bleef echter altijd aanwezig”.

Er worden drie zonen geboren en het leven als gezin vormt zich. Wim heeft een eigen autobedrijf, waar hij veel tijd insteekt en hij vol plezier werkt.  Gré blijft onzeker. De twee oudste zonen zijn het huis al uit als Gré een zware depressie ontwikkelt en suïcidaal blijkt te zijn. Een moeilijke tijd breekt aan. Gré wordt opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. “Onze jongste zoon woonde destijds nog thuis en heeft daar veel van meegekregen.  Ineens stonden we er met z’n tweeën voor. Ik moest mijn bedrijf draaiende houden, had de zorg voor mijn zoon, een huishouden en had veel zorgen over Gré. Ik deed mijn best om Gré uit de depressie te krijgen. Door mijn optimisme ben erin blijven geloven dat het goed zou komen met haar.

Nadat Gré weer thuis was, ben ik haar gaan stimuleren een opleiding in de zorg te gaan volgen. Dit was een grote wens van Gré.  Van huis uit kreeg zij steeds de boodschap dat zij dom was en dat was een overtuiging die zij is gaan geloven. Zij durfde niet eerder de stap te maken om zich te gaan ontwikkelen. Met mijn steun is zij een opleiding tot verzorgende IG gaan volgen”

Gré blijkt niet dom te zijn en met een goed resultaat rondt zij de opleiding af. Ruim dertien jaar werkt zij vol passie in de zorg tot de diagnose fibromyalgie gesteld wordt. Zij had zoveel pijn dat een fysiek beroep als verzorgende IG niet meer uit kon oefenen; ze moest stoppen met werken.

“In de periode dat Gré depressief was, had ik ook mijn zorgen over onze jongste zoon. In tegenstelling tot onze andere zonen, die al uit huis waren, heeft hij veel meegekregen van wat er zich thuis met Gré afspeelde. Ook hij blijkt onzeker en angstig te zijn, net zoals zijn moeder. Tien jaar geleden is hij ingestort en is een half jaar opgenomen geweest in de kinder, - en jeugdpsychiatrie. Deze opname heeft hem positieve dingen gebracht. Hij is niet zo’n prater, maar met de andere jongeren die daar opgenomen waren kon hij dat wel.

Onze zoon is ook bekend met diabetes type 1. Zijn dromen om in het leger te gaan als beroepsmilitair of bij een arrestatieteam moest hij hierdoor loslaten. Hij is een jongen met veel talenten, echter hij gelooft er niet in. Hij werkt nu onder zijn kunnen en durft niet de stap te zetten om weer te gaan studeren, hij is bang om te falen. Hij heeft opnieuw hulp gezocht bij een psycholoog om met zijn angsten om te gaan en gaat eerdaags starten met een antidepressivum. Ik heb een hele goede band met hem, evenals met mijn twee andere zonen. Mijn oudste zoon werkt bij mij in de garage en in de toekomst gaat hij deze van mij overnemen. Ik ga geregeld op pad met mijn zonen. Ik houd van wandelen en door de fibromyalgie van Gré kunnen wij dat niet meer samen. Nu doe ik dat met mijn zonen. Ook ga ik er graag alleen op uit als we op vakantie zijn.

Alle drie onze zonen komen graag thuis. We zijn een hecht gezin en praten veel met elkaar. We zijn eerlijk naar elkaar. Ik ben daar zo trots op!”

Samen oud worden

“Ik heb het goed met Gre. Ondanks alles wat we meegemaakt hebben of wellicht wel dankzij alles wat we meegemaakt hebben, zijn we hecht samen. Elk weekend gaan we naar de camping. Dat is onze plek waar we samen zijn en kunnen opladen.

In de periode dat het moeilijk was, dat ik zorgen had en het slecht ging met Gré, heb ik mijn vrienden leren kennen. Ik heb zoveel narigheid meegemaakt met hen dat ik nu kan zeggen dat ik geen behoefte meer heb aan vrienden.  Ik heb nu genoeg aan Gré en mijn kinderen. Mijn jongste zoon zegt wel eens: ik heb vele vrienden maar één echte vriend en dat is mijn vader.

Ik hoop nog lang met Gré samen te zijn en samen oud te worden, dat is mijn grootste wens in mijn leven. Ik kan zeggen dat ik een gelukkig mens ben”.

Met dank aan Wim Brondgeest voor zijn levensverhaal.

MENSEN MET LEF

Dit levensverhaal is een onderdeel van een serie verhalen waar ik mensen interview over hun proces, hun weg die zij gaan en zijn gegaan na het ontstaan van chronische aandoeningen.  Welke krachten zijn zij in zichzelf tegengekomen? Waar liepen zij tegen aan? Een serie portretten van mensen met LEF! Lef om het leven een positieve wending te geven ondanks of misschien wel dankzij de beperking die op hun pad gekomen is.

Het is mijn missie om aandacht te vragen voor onzichtbaar verdriet, voor levend verlies.